Hè bah, weer de Volkskrant aan de lijn

Ik heb net m’n handen in het sop of m’n telefoon trilt als een bezetene. Een nummer dat ik niet herken. Ik droog m’n handen half af, klem het toestel tussen m’n hoofd en schouder en hervat mijn afwasritueel.

Maar dan echt

Ik zie een paar middelbare scholieren glazig naar me kijken. Een hoog scorende school met een christelijke identiteit. Jaja, dat hebben ze vast vaker gehoord vanmorgen hier op het reformatorische Van Lodenstein College in Kesteren. “En”, besluit ik mijn betoog. “Je bent bij ons geen nummer. Maar dan echt.” Yeah right. Ik zie al een paar ogen rollen.